Америкт бичсэн тэмдэглэл #4 буюу үл унтагч их хотоор (эхний өдөр)

Амрыг тань эрье блог минь...
Яг одоо 2011 оны 8 сарын 30ны өглөөний 6 цаг 25 минут. Энд ирээд сүүлийн 2 сар шахам хугацаанд амьдарч буй Вест Спрингфиелд хотын Блисс гудамжнаас нэгэн танил таксины жолоочоор Нью Йорк орох автобусруу хүргүүлснээр энэ аялал минь эхэллээ...
Хажуугаар жирэлзэн өнгөрөх ой моддыг харан гиеүрч явахдаа "Хэзээ ч унтдаггүй хот" хэмээх тодотголтой дэлхийн хамгийн том хотуудын нэг Нью Йоркийн тухай ихийг бодон төсөөлж явна... Энэ автобус их тохилог юм аа. Маш урт, зөөлөн түшлэгтэй сандалтай, дотроо интернэт орчин, цахилгааны залгуур, хөлний тавиур, хамгийн ардаа бүр 00-ийн өрөөтэй юм гээч. Компьютероо гаргаад дуу сонсон ганц хоёр көүк балгангаа тэмдэглэлээ бичиж явахад ёстой сайхан тохирсон унаа юм даа..

Memories...

Амьдран өнгөрүүлсэн он жилүүд

нарны сацраг мэт нүд гялбуулахад
Аль эртийн инээсэн нь ч, уйлсан нь ч
инээмсэглэлтэй л хамт нүд угаана.
Ахин ирсэн мэт улирсан бүхнээ
зэрэглээ адил хоосноос ширтэхэд

Амтлан амтлан өнгөрүүлсэн өдрүүд
бодолд автуулж нүднээ дүүрнэ.

Холын хол руу даллан нисэгч
шувууд мэт дурсамжуудаа

эргээд ир
Хонгор найз, үзэсгэлэнт бүсгүй,
жаргасан минь ч, зовсон минь ч ижил
Улирч дээ, улирч.
Гэхдээ
улирч одсон бүхэн яагаад
Уйлж уйлж унтсан хүүхэд шиг
сэтгэлийг ингэтэл догдлуулна вэ?

сэтгэлийг минь ингэтэл тайвшруулна вэ?

Америкт бичсэн тэмдэглэл #3 буюу Америк үдэшлэг (өгүүллэг)

-Хөгшөөн сэрээрэй... Романтик залуу минь түргэн босч үз!
Цаана чинь нөгөө Кателин залгаад байна, чамайг магадгүй өдрийн зоогонд урих санаатай байх шиг байна гэсээр хамт амьдарч буй найз маань намайг сэрээлээ.
Урд шөнийн болсон явдал нүдний урдуур зурс хийх шиг болж арай гэж нүдээ нээн орноосоо өндийлөө. Америк маягийн үдэшлэг ч ёстой гайхалтай юм даа хэмээн бодож амжив.